.
.
.
.
.
.
"ഒരു പട്ടാമ്പി"
നീണ്ടൊരു വരിയുടെ മുന്നില്‍ നിന്ന് അത് പറഞ്ഞത് ഒട്ടൊരു അഹങ്കാരത്തോട് കൂടിയാണ്.
പിന്നില്‍ നിന്ന് വിയര്‍ക്കുന്ന പത്തു നൂറു പേരേക്കാള്‍ കേമിയാണ് താന്‍ എന്നറിയുന്നത് സന്തോഷം തന്നെ.
ടിക്കറ്റ് വാങ്ങി, ചില്ലറ ഒത്തു നോക്കി, നടന്നു.
മറ്റൊരു ട്രെയിന്‍ യാത്ര ഇവിടെ തുടങ്ങുന്നു.
മറ്റൊരു ട്രെയിന്‍ യാത്ര ഇവിടെ തുടങ്ങുന്നു.
അനുരാധാ മേനോന്റെ ജീവിതത്തിലെ വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു ട്രെയിന്‍ യാത്ര.
എന്തെന്നാല്‍,നാളെ അവളുടെ വിവാഹ നിശ്ചയമാണ്.
മൂന്നാമത്തെ പ്ലാട്ഫോം നിറയെ അക്ഷമരായ മനുഷ്യരെക്കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.
ട്രെയിന്‍ വരാന്‍ വൈകുന്ന ഓരോ നിമിഷത്തിനും പൊന്നിന്റെ വിലയാണത്രെ.നിന്നുമിരുന്നും ജനക്കൂട്ടം അക്ഷമ ആഘോഷിച്ചു.
ട്രെയിന്‍ വരാന്‍ വൈകുന്ന ഓരോ നിമിഷത്തിനും പൊന്നിന്റെ വിലയാണത്രെ.നിന്നുമിരുന്നും ജനക്കൂട്ടം അക്ഷമ ആഘോഷിച്ചു.
കാലുകള്‍ കടഞ്ഞു തുടങ്ങുന്നത് കസേരകള്‍ ഒന്ന് പോലും അവശേഷിക്കാത്ത നേരങ്ങളില്‍ ആണ്.
ആലുവാ റെയില്‍വേ സ്റേഷന്‍ തിരക്കിന്റെ മറ്റൊരു വെള്ളിയാഴ്ച കൂടി ആസ്വദിക്കുന്നു...
വിവിധ വര്‍ണങ്ങളില്‍ ജീവിതങ്ങള്‍ വന്നും പോയുമിരുന്നു.
പരസ്പരം അവ മാറിയെടുക്കാന്‍ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു, എല്ലാവരും തിടുക്കപ്പെട്ട് ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
അനുരാധാ മേനോന് മാത്രം ഒട്ടും തിടുക്കം ഇല്ലായിരുന്നു.
കാരണം, നാളെ അവളുടെ വിവാഹ നിശ്ചയമാണ്.
നാളെ,താന്‍ മറ്റൊരാള്‍ക്ക് കൂടി അവകാശപ്പെട്ടതായി മാറും എന്ന ചിന്ത മനസ്സിലേക്ക് വന്നത് അവള്‍ക്കു അത്രക്കങ്ങു രസിക്കുന്നില്ല.
നെറ്റിയിലേക്ക് വീണു കിടന്ന മുടിയിഴകള്‍ ഒതുക്കി, കണ്ണട നേരെ വച്ച്, തീവണ്ടിയൊച്ചക്ക് കാതോര്‍ത്തു കൊണ്ട്, അവളും അക്ഷമരായ ജനക്കൂട്ടത്തിന്റെ കൂടെ കൂടി.
"ഹലോ"
ഫോണില്‍ അച്ഛനാണ്.
ഫോണില്‍ അച്ഛനാണ്.
"എന്താ അച്ഛാ?"
"മോളേ, നീ അവിടെ നിന്നു പുറപ്പെട്ടോ?"
"ഉം, ഇറങ്ങി, എന്തെ?"
"മോളേ, നീ അവിടെ നിന്നു പുറപ്പെട്ടോ?"
"ഉം, ഇറങ്ങി, എന്തെ?"
"അല്ല, നാളെ നിശ്ചയം നടക്കില്ല. അവര്‍ക്ക് നിന്നെ ജോലിക്ക് വിടാന്‍ പറ്റില്ലാത്രെ. അത് പറ്റില്ലെന്ന് അച്ഛന്‍ തീര്‍ത്ത്‌ പറഞ്ഞു. ഇറങ്ങിയില്ലെങ്കില്‍ നിന്നോട് വരണ്ടാ ന്നു പറയാന്‍ വേണ്ടി വിളിച്ചതാ."
"ശരി അച്ഛാ, അത് എന്തായാലും നന്നായി. ഞാന്‍ എന്തായാലും വര്വാണ്. എഴരക്കെത്തും പട്ടാമ്പീല്. സ്റെഷനില് വരണം"
"ഉം ശരി, സൂക്ഷിചോളുണ്ടു"
ട്രെയിന്‍ വന്നു.
പേരറിയാത്തൊരു ഭാവം കയ്യില്‍ പിടിച്ചുകൊണ്ട്, ഒരു ചിരി തത്തിക്കളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു അവളുടെ മുഖത്ത്.
മാറിയുടുക്കാനൊരു ചേല വീട്ടിലിരിക്കുന്നു, ഉള്ളില്‍ കിടന്നത് തിരക്ക് കൂട്ടുകയാണ്.
ആള്‍ക്കൂട്ടത്തിനൊപ്പം,അവളും തിടുക്കപ്പെട്ട് ഓടിത്തുടങ്ങി.
മുന്‍പില്‍, മറ്റൊരു ട്രെയിന്‍ യാത്ര നീണ്ടു നിവര്‍ന്നു കിടക്കുന്നു.
തികച്ചും അപ്രധാനമായ ഒന്ന്.
തികച്ചും അപ്രധാനമായ ഒന്ന്.
കാരണം,നാളെ അവളുടെ വിവാഹ നിശ്ചയമല്ല!
Labels: കഥ
39 Comments:
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
പെണ്മനസ്സിന്റെ അവ്യക്തത കഥയിലും.... ഒരുപക്ഷേ, അതാവും കഥയുടെ സൗന്ദര്യവും...!!
ആള്‍ക്കൂട്ടത്തിനൊപ്പം,അവളും തിടുക്കപ്പെട്ട് ഓടിത്തുടങ്ങി"
വളരെ നന്നായിരിക്കുന്നു.. ഇഷ്ടപ്പെട്ടു..
തികച്ചും അപ്രധാനമായ ഒന്ന്.
കാരണം,നാളെ അവളുടെ വിവാഹ നിശ്ചയമല്ല!
achane ishtappettu, makaleyum .. :)
well said dileep ....
നല്ല കഥ ..കൊള്ളാം
അവതരണം ഇഷ്ടമായി
need very much improvement
"മാറിയുടുക്കാനൊരു ചേല വീട്ടിലിരിക്കുന്നു, ഉള്ളില്‍ കിടന്നത് തിരക്ക് കൂട്ടുകയാണ്."
ഈ കാര്യത്തിനു എന്തിനാണ്‌ തിരക്ക് കൂട്ടുന്നത്‌ എന്നു മനസ്സിലായില്ല :)
നീളം കുറഞ്ഞതാണിതിന്റെ പ്രശ്നം .കുറച്ചു കൂടി പരത്തിപ്പറഞ്ഞാല്‍ നല്ലൊരു കഥയായേനെ
തികച്ചും അപ്രധാനമായ ഒന്ന്.
കാരണം,നാളെ അവളുടെ വിവാഹ നിശ്ചയമല്ല!
പിന്നെ ഈ വരികള്‍ മനോഹരമായിട്ടുണ്ട്..മുന്‍പില്‍, മറ്റൊരു ട്രെയിന്‍ യാത്ര നീണ്ടു നിവര്‍ന്നു കിടക്കുന്നു.
തികച്ചും അപ്രധാനമായ ഒന്ന്.
കാരണം,നാളെ അവളുടെ വിവാഹ നിശ്ചയമല്ല!
ഒന്നില്‍നിന്നു തുടങ്ങി, അതിന്റെ വിപരീത ഭാവത്തിലേക്കുള്ള മാറ്റം നന്നായിട്ടുണ്ട് . ചെറുതെങ്കിലും നല്ല കഥ . വായനക്കാര്‍ക്ക്‌ ചിന്തിച്ചു കഥ ഊഹിക്കാന്‍ ഇടം കൊടുക്കുന്നില്ല എന്നതും എടുത്തു പറയേണ്ടിയിരിക്കുന്നു .
എനിക്കിഷ്ടമായി.
“അനുരാധാ മേനോൻ”
നാളെ മുതൽ തന്റെ മേൽ വേറൊരാൾ അവകാശം സ്ഥാപിക്കാനെത്തുന്നതു അവൾക്കത്ര പിടിക്കുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടു തന്നെ പിറ്റേന്നു നടക്കാൻ പോകുന്ന വിവാഹനിശ്ചയത്തെക്കുറിച്ച് അവൾക്കു യാതൊരു എക്സൈറ്റ്മെന്റുമില്ല.
അതുകൊണ്ടു തന്നെ അതു നടക്കില്ല എന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ അതാപ്പെ നന്നായെ എന്നവൾ ആക്രോശിക്കുന്നു.
വെറുതെ കാശു മുടക്കി വരണ്ടല്ലോ എന്നു കരുതിയാണു അഛൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞത്. പക്ഷെ അവൾ തീരുമാനിച്ചു പോകാൻ തന്നെ.
“ഡാഡ്, ആം കമിംഗ് ടുമോറൊ. വെയിറ്റ് ഫോർ മി അറ്റ് പട്ടാംബി” അവൾ കളകൂജിച്ചു.
പിന്നെ ഒട്ടും മടിച്ചില്ല. പേരറിയത്തൊരു ഭാവം കയ്യിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് മുഖത്തു തത്തിക്കളിക്കുന്ന ഒരു ചിരിയുമായി (അവൾ ട്രെയിനിൽ കയറുന്നു). മാറിയുടുക്കാനൊരു ചേല വീട്ടിലിരിക്കുന്നു; ആ ചിന്ത അവളുടെ ഹൃദയത്തിൽ കിടന്നു തുടുതാളം കൊട്ടി.
കയ്യിലൊരു കോളംബോ കുടയേന്തി മുഖത്തു പേരറിയാത്തൊരു ഭാവവുമായി മേനോൻ അനുരാധ തീവണ്ടിയിലേക്കു കയറിയിരുന്നെങ്കിൽ എന്നാശിച്ചു പോയി.
എന്തായിരിക്കാം ആ ചേല? പിടി കിട്ടിയില്ല മത്താപ്പേ!
നല്ല പ്രമേയം..
നല്ല അവതരണം...
നല്ല ശൈലി....
ഒത്തിരിയിഷ്ട്ടായി.....
ഒത്തിരിയൊത്തിരിയാശംസകള്‍.....!!
സ്വാഗതം....
http://pularipoov.blogspot.com/